Sefil Selimî (Ahmet Günbulut)

Saz şairi (D. 1933, Şarkışla / Sivas – Ö. 29 Aralık 2003). Asıl adı Ahmet Günbulut’tur. İlkokulu Şarkışla’da okudu. Sivas’ta başladığı ortaokul öğrenimini yarıda bırakarak terzi çıraklığı yaptı. Çeşitli işlerde ve bir müddet de yurtdışında çalıştı. Eşinin rahatsızlığına derman ararken tanıştığı Çoban Mehmet tarafından kendisine Sefil Selîmi mahlası verildi. Saz çalmayı kendi kendine öğrendi. 1983 yılında eşinin ölümü üzerine, şiir çalışmalarına yoğunlaştı. Yaşamını Sivas’ta sürdürdü.

1966 yılında Konya Âşıklar Bayramı’nda şiir dalında ikincilik, 1987 yılında ise Kültür Bakanlığı yarışmasında mansiyon aldı. Şiirlerinden bir bölümü bestelendi. Sivas Halk Ozanları Derneğinin kurucularındandır.

“Sefil Selimi’de halk şiirinin bütün türleri vardı. Tasavvuf, doğa, aşk, özlem, gurbet, fakirlik, savaş, barış, yiğitlik aklınıza ne gelirse her konuda şiirler söylemiş, eğitimden çalışma güzelliğine kadar bütün konularda yol gösterici olmuş, insanların duygularını, düşüncelerini işlemiş, birliği, beraberliği, insan ve vatan sevgisini öğütlemişti.” (Ahmet Özdemir)

ESERLERİ:

Yâr Bâdesi (1963), Yalınkat (1978), Kul Yanmasın (1987), Âşık Sefil Selimî Çobanın Can Pınarı (yay. haz. Doğan Kaya, 1996), Şiirleri ve Türküleriyle Âşık Sefil Selimî (yay. haz. Uğur Kaya, 2001).

KAYNAK: Murat Özdemir / Âşık Sefil Selimî’nin Şiirleri Üzerine Bir İnceleme (bitirme tezi, Atatürk Üniversitesi, 1982), Alim Yıldız / Sivaslı Şairler Antolojisi (2003), Ahmet Özdemir / Bu Dünyadan Sefil Selimi de Göçtü (Çağrı, Şubat 2004), İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2. bas., 2009).