Tasavvufçu (D. 1920, Cizre / Şırnak – Ö. 17 Mart 2005,
Ankara). Son dönem Nakşî-Kadirî şeyhlerindendir. İlköğrenimini Cizre’de, liseyi
Diyarbakır’da tamamladı. Küçük yaşta bağlandığı Mevlâna Hâlid’in baş halifesi
Osman Sirâcüddîn et-Tavîlî torunu Şah Muhammed Ali Hüsâmüddîn’in halifesi
Cizreli Seyyid Muhammed Kadrî Hazîn’in sohbet ve eğitiminde yetişerek icazet
(yeterlilik) aldı. Üstadı tarafından naib ((vekil) seçildi ve “Çelebî” diye
nitelendirildi. Müfettiş olarak emekliye ayrıldığı Devlet Demiryollarındaki
otuz yıllık memuriyeti esnasında yurdun değişik bölgelerinde maddi manevi
hizmetlerde bulundu. Muhammedî meşrep, ahlâk ve neşesi içerisinde irşad (Hak
yolunu gösterme) faaliyetlerini sürdürdü. On yıl süren kısmi felç
rahatsızlığının ardından vefat etti.
Şah Hüsâmüddîn’in Cizre’deki halifesi Şeyh-i Meczûb
Muhammed Saîd Seyfüddîn’in (ö. 1913) tek yazma nüsha halindeki Muhtasaru’s-Sülûk
ve’l-İhsân adlı eserini gün yüzüne çıkardı. Bu eserin zengin dipnotlardaki
açıklamalar eşliğinde eseri İhsan Yolu adıyla dilimize çevirerek (1973)
yayınladı. Daha sonra bu eserle beraber, Seyyid Kadrî Hazîn’e ait Dîvân-ı
İrfân Hayret-i Hayrân’ı açıklamalar eşliğinde dilimize çevirerek, ikisini
bir ciltte Gönül Sultanları ve Hak Sohbetleri adıyla yayımladı (5. bas.
2004).
