Eğitimci, şair (D. 1916, Aşkale /
Erzurum – Ö. 1982, İstanbul). Erzurum Muallim Mektebinden mezun oldu. İlkokul
öğretmenliği yaptı, bu arada Gazi Eğitim Enstitüsü Edebi Sanat Bölümünü
bitirdi. Van, Niğde, Bor, Elazığ ortaokul ve liseleri ile İstanbul Pertevniyal
ve Atatürk liselerinde Türkçe-edebiyat öğretmenliği ve idarecilik yaptı. 1973
yılında kendi isteği ile emekli oldu. Ulus, Kaynak, Çınaraltı, Ülkü ve Birlik
gibi kültür-sanat dergilerinde yazdı. Niğde’de bulunduğu yıllarda
şiirlerini Yeşil Bar gazetesinde yayımladı. Şiirlerinde hece ve serbest
vezinlerinin ikisini de kullandı. Toprağına bağlı, vatan ve insan sevgisi
konulu şiirler yazdı.
ESERLERİ:
Şiirler (1976), Erzurumlu Emrah, Aşk Edebiyatı Antolojisi, Türk
Karekterinden Çizgiler.
HAKKINDA: İsmail Özmel / Dünden Bugüne
Niğde’li Şair ve Yazarlar (1990), Hasan Ali Kasır / Erzurum Şairleri (1999).
Her seher
göklere uzanan eller,
Umuttan bir fecir örmüş gibidir.
Hasta alınlarda gezinen eller,
Bir cennet rüyası görmüş gibidir.
Eller var, usulca okşar yavaştan,
Eller var, adamı çıkarır baştan.
El var ki, parmaksız döner savaştan,
Feleğe bir soru sormuş gibidir.
Belli ki, derdi var hırçın ellerin,
Yaprağın didikler gonca güllerin.
Cigara tutuşu değme dillerin,
Nutkuna bir anlam vermiş gibidir...
Bu nakış bir güzel elinden çıkmış,
Mermerden usanmış, fırçadan bıkmış,
Sazın tellerinden damlalar dökmüş,
Olanca gülleri dermiş gibidir.
Yenimden tutarak gezdirir beni,
Petekte bal gibi sızdırır beni,
Mecnun defterine yazdırır beni,
Kaderin yayını germiş gibidir.
