Mustafa Yelkenli

Yaz gelmişti

Okulların kapanmasına az bir süre kala, hepimiz sıcaklığın etkisiy­le gevşemiş, kendimizi iyice koyuvermiştik. Ben ve kız arkadaşla­rım bu yaz neler yapabileceğimiz konusunda bir karar verememiş­tik daha. Üniversite sınavlarına bir kez daha girmiş, sonuçlarından hiç umuda kapılmadan öylesine bekliyordum. Ayşe, yazlık giysi sa­tan bir dükkanda iş bulmuş çalışacaktı. Belgin, yine evde kardeş­lerine bakmak zorundaydı. Annesiyle babasının ayrılmasından bu yana evin kadını olmuştu. On sekiz yaşın verdiği coşkunluğu hiç yaşayamamıştı. Babasının yeniden evlenmesini istemesine rağmen babası bir daha evlenmeye yanaşmıyordu; fedakarlık yapıyordu ak­lı sıra. Belgin ise babasını evlendirip yeniden gençliğine dönmeyi umut ediyordu. Babası da üvey anne elinde kızlarını bırakmamak düşüncesinde. Ama yine de fırsat buldukça üçümüz, bazen yanı­mıza diğer arkadaşlarımızı da alarak deniz kıyısında dolaşmaya çıkıyorduk. bazen de kafeye hamburger yemeye.

Sevgilim memleketine gideceğini telefonda söylediğinde. Ayşe ve Belgin ile akşam çıktığımız iskele gezisinden dönmüş evde otu­ruyorduk. Saat gecenin neredeyse yarısı olacaktı. Birazdan Belgin’i Ayşe ile birlikte hemen bizim sokağın diğer ucunda olan evine bırakacaktık. Akşam üstü Ayşe’nin annesinden izin aldığımızdan bu akşam bizde kalacaktı. Çatıda yer yatağı yapacak, bulutların altında sohbet ede ede uyuyacaktık. Telefonda birden ürpermiştim.

"Kaç gün?" diye sordum.

"Ne kaç gün?" diye sordu o da.

"Kaç gün kalacaksın orada?"

"Bilmiyorum canım, bir ay ya da okulların açılışında dönerim belki..."

"Ne kadar rahat söylüyorsun bunu? Bir ay ben sensiz ne ya­parım burada?..."

Kızlar benim telefondaki ağlamaklı sesime kulak kabartmışlar­dı. Ayşe kaş göz ederek ne olduğunu soruyordu. Belgin kulağını ahizeye yaklaştırıp söylediklerini anlamaya çalışıyordu. Elimle ahi­zeyi kapatarak, "Memleketine, Diyarbakır’a gidiyor," dedim. Üste­lik faili meçhul cinayetlerin en yoğun olduğu bu dönemde. Tele­fonu kapatmadan önce yarın evine geleceğimi söyledim.

Bütün gece kızlarla neşeyle dolaşmış, el işi takılar satan, İs­tanbul’dan gelen anarşist kızlarla espriler yapıp eğlenmiştik. Şimdi o neşeli havam kalmamıştı. Kızlar somurtuk halimle alay etmeye koyulmuşlardı. Onlar nereden bileceklerdi ki, her gün orada üç beş kişinin faili meçhul cinayetlere kurban gittiğini. Anlatsam bile anlayamazlardı.

Ertesi gün babamın köyden yakınları gelince ona gidemedim.

Kentte işi olan akrabalarımız bize uğramadan edemezlerdi. An­nem bu kez komşu kadınlara anlatacağı şeyleri konuklarına anlat­ma olanağı bulduğundan pek mutlu olmuştu. Babam ise kahveye gidemediği için aynı mutluluğu pek yaşayamıyordu. Onlarla evde oturup sohbet etmek ya da yakınlarının işini takip etmekten zevk almazdı. Yine de konukseverliğini göstermekten geri kalmazdı. Başka zaman olsaydı misafirlerle ilgilenmekten hiç yakınmazdım ama bu gün sevgilime gidememenin sıkıntısını yaşadığımdan pat­layacak gibi olmuştum. Sadece bir ara iki dakikalığına Belginlere gidip oradan ona telefon ettim. Gelemeyeceğimi, ancak gece her­kes uyuduktan sonra telefonda konuşabileceğimizi söyledim. Biraz daha Belgin’le oturduktan sonra eve döndüm. Misafirlerimiz var diye fazla kalamadım; zaten çene yapacak keyfim de yoktu. Onun Diyarbakır’a gideceği nedense beni çok düşündürüyordu; anlamsız olduğunu biliyordum ama yine de kendime hakim olamıyordum.

O gün sıkıntılı geçti. Babam, amcam daha bir kaç kişi akşa­ma kadar evde oturdular. Evi toparlayıp temizlemekten, mutfakta biriken bulaşıkları yıkamaktan yorgun düşmüş tam divanda uyuklayacakken, Belgin içeri girdi. Terasa çıkıp oturduk. Ben ondan ayrılınca aklına gelen parlak fikrini söylemeye gelmişti. Rumlar tarafından terk edilmiş Kaya köyünde piknik yapmamızı öneriyor­du, Harika bir düşünceydi, aklım yatmıştı bu öneriye. Biz kızlar oraya gidince o da gelirdi. Hem piknik yapar, hem de eğlenirdik. Gerçi deniz mevsimine çoktan girmiştik ama piknik yapmak da­ha mantıklıydı, gözlerden uzak biz bize olurduk.

Gece yatmadan telefonda konuşurken söyledim. Kabul etti. Hem küçük bir veda partisi gibi olurdu. Mangal yapardık, ye­mekte bira, sonra çay içerdik. Şiyarla gelebileceğini söyledi. Yemek ve içecek için hiç bir şey getirmememizi de sözlerine ekledi. Ama yine de biz tabak, çatal ve bardak türünden ge­rekli olanları götürebilirdik.

Ertesi gün saat dokuzda Belginlere gittim. Misafirlerimiz sabah erkenden gideceklerinden onlara kahvaltı hazırlamak için erkenden uyanmıştım. Onları gönderdikten sonra ancak Belgin’e gelebilmiş­tim. Ayşe’nin her şeye itiraz etme huyunu bildiğimizden ona hiç­bir açıklama yapmadan hemen gelmesini söyledik telefonda. Öy­lesine kesin konuştum ki, Ayşe’nin yine mızıkçılık yapıp gelme­mek için bahaneler uydurmasına fırsat vermedim. Evden çıktığı­mızı, minibüslerin hareket ettiği meydanda kendisini bekleyeceği­mizi söyledikten sonra telefonu kapattık. Eminim benden sonra tekrar telefon edip gelmemek için bir sürü mazeret uyduracaktı. Fakat biz evde olmayacaktık, o da mecburen gelecekti.

                                                                         (Bir Gün Batımı, 2003)