Bahri Güven

Küçük bir tepeciğin üzerindeyim. Etrafı seyrediyorum. Yanımda-yöremde gözüme takılan bir nesne yok. Uzaklarda da... Münbit bir ova, hem de yemyeşil. Hani uçsuz - bucaksız deniz olsa seyrettiğim, ufuk yine deniz olacak. O biçim işte. Ufuk yine, uzaklardaki rengini seçemediğin, seyredilmesi doyumsuz bir ova... Tıpkı uçsuz-bucaksız deniz gibi...

Yanıma iki kişi geliyor. Birisini tanıyorum galiba. Sahaf Mustafa olsa gerek. Yanında orta yaşa yakın birisi daha var. Tanımıyorum kendisini. Tam seçemiyorum tarif edecek kadar. Sevgili Mustafa tanıştırıyor yanındakini her zamanki sevecen. güler yüzlü, tatlı sözü ile:

“ Siyah Beyaz kitabın yazarı “ diyor.

Ve beni de Siyah Beyaz kitabının yazarı orta yaşlı yazara tanıtıyor.

“ Okudun mu? “diyor tanıştığım yazar kendi kitabı için.

“ Okudum “ diyorum.

Sevgili Mustafa benim  kitabımı da Siyah Beyaz yazarına tanıtıyor sözle İstanbul’da basıldı. Bütün Türkiye’ye dağıldı. Gençliğimde okusaydım çok yaramazlıklar yapardım. Hayali âşık oldum Zakkum Çiçeği’nin cazibesine.

Şaşkın bakıyor Siyah Beyaz kitabının yazarı “ Zakkum Çiçeği de ne? Dercesine.

“ Kitabının adi Zakkum Çiçeği ya, ah o Zakkum Çiçeği ah... “diyerek hem benim kitabımı tekrar tanıtıyor, hem de iç çekiyor Sahaf Mustafa.

Merak ediyor Siyah Beyaz kitabın yazarı.

"Hemen bir tane getirip takdim edeyim." diyorum. “... Evim şuracıkta, çok yakın.“

İkisi de konuşmuyor,ümitle bekliyorlar koşup gitmemi.

Evime gidiyorum bir çırpıda. Kitaplarımın yığılı olduğu odaya giriyorum. O da ne! Üzerine bir dizin yufka ekmek yığılmış, kitaplar altta.

Eşim beliriyor arkamda.

"Ne yapıyorsun?" diyor. "Neden şaşkın şaşkın bakıyorsun?"

"Tanıştığım Siyah Beyaz kitabının yazarına Zakkum Çiçeği kitabımı götüreceğim" diyorum. "Ancak bu ekmek dizininin altından nasıl çıkaracağımı düşünüyorum."

O da şaşkın şaşkın bana bakıyor "Kimmiş Siyah Beyaz kitabının yazarı? “ dercesine. Ve sonra;

"Alttan al" diyor. "Ekmekleri kırmadan."

Ve dediği gibi alttan bir tane çekiyorum. Eyvah! Ekmek dizini odanın duvarına hafifçe yaslanıyor.

Kızıyor eşim. "Ne yaptın? Bak duvara yasladın ekmekleri. Neredeyse kırılacaktı ekmekler..." diye bana çıkışıyor "Şaştım senin şu kitaplarından..."

Mahcup evden çıkıyorum, bekletmeyeyim bekleyenlerimi diye.

Yolda yürüyorum elimde kitabım. Aklıma geliyor kitabı imzalamak. Ancak yazarın ismini söylememişti Sahaf Mustafa. Söyledi de ben mi unuttum yoksa? “ Ne ise yanında imzalarım " diye düşünüyorum. Yanlarına varıncaya kadar kalemimi çıkartmak gerekliliğini de geçiriyorum içimden.

Kabanımın üst ön cebinden kalemimi çıkarıyorum. O an elimdeki kitap dört çeyrek somun ekmeğe dönüşüyor. Yine şaşkınlıkla bakıyorum elimdekilere. "Ben" diyorum "Nasıl yazacağım bu bölünmüş ekmek üzerine yazıyı? “ Sonra ikircikli davranıyorum yazıp yazmamak arasında. Daha sonra yazmıyorum ekmek üzerine yazıyı, vazgeçiyorum yazmaktan. Ancak "Bekliyorlar" diye sesleniyorum içimden kendime.

Elimde dört çeyrek somun ekmek yürüyorum dalgın. Tökezliyorum küçük bir toprak yığınına takılarak...

O an uyandım sıçrayarak, sıcak yatağımdan. Kolumdaki saat sabahın altı otuzunu gösteriyor. Gözümün önünden, bir film şeridi gibi geçiyor gördüğüm rüya.

Sağa-sola dönüyorum sıcak yatağımda. Yanımda eşim, benim yaşadıklarımdan habersiz sargın uyuyor yönü bana dönük.

"Yönü bana dönük ya, görmesi gerekirdi yaşadıklarımı.." diye düşünüp gülüyorum kendi kendime!

Ve sonra uyku tutmuyor, kalkıyorum besmele çekerek. Elimi-yüzümü yıkıyorum her sabah alışık olduğum soğuk suyla. Hem de çarpa çarpa yıkıyorum defalarca. Lavabodan doğrulduğumda yüzümden akan soğuk su damlacıkları ile yüzümü görüyorum karşımdaki aynadan. Çok az kalmış, sanki çokmuş gibi dağılıp karlaşmış saçlarımı görüyorum. Islak ellerimle düzeltiyorum arkaya doğru. Hemen yapışıyorlar bir daha kalkmamak üzere, bir umutla. Sevgili Mustafa ve Siyah Beyaz kitabının yazarı "Beni bekliyorlar mı acaba?" diyerek gözlerimi gezdiriyorum sokakta. Yoklar, Bekletmiş olmanın mahcubiyeti ile kendimi suçluyorum.

Sabahın ilk ışıkları ile bu soğuk havada, üşümüşçesine büzülerek işine giden birkaç kişi ilişiyor gözüme. "Alın sizin olsun Siyah Beyaz kitabın yazarına getirdiğim kitabım. Doya doya okuyun..." demek geliyor içimden elimde olmayan kitabımı...

Nice sonra eşim kalkıp geliyor yanıma uykulu uykulu.

"N’o kâtip?" diyor her zamanki söylemiyle 1Yine ne karalıyorsun sabah sabah?"

"Bir rüya gördüm, onu yazıyorum" diyorum. Ve anlatıyorum gördüğüm rüyayı, hiçbir karesini atlamadan.

"Hani" diyor "okuyucuları övgü ile bahsetmişlerdi ya romanından. Zakkum Çiçeği’ni okuyanlar, "Bu roman televizyon dizisi olur" diyorlardı ya. Bir okuyucun da "Film teklifi alırsan şaşma" diye yazmıştı ya. Sen de, romanının televizyon dizisi olması için teklif alacaksın. Kitabın ekmeğe dönüşmesi işte o ..." diyerek yorumluyor gördüğüm rüyayı.

Yine gülüyorum.. Ve: