Nesrin Özyaycı

Toprak ıslak. Havada nem kokusu. Yağmur çiselemiş sabaha karşı, belli. Çimenler bir karış. Her taraf burcu burcu ot kokuyor . Gün ha doğdu ha doğacak. Topraktan evlerde yaşam telaşı çoktan başlamış. Cennet uyanmış, azığını hazırlamış, tarlaya gitmek üzere hazır.

“Hadi çocuklar uyanın!”

Yer yataklarında dokuz baş horanta. Şıho’ nun acelesi var belli. Sol elinde tütün tabakası; sağ elinin iki parmağı örümcek ağını anımsatan incecik sigara kağıdına tütün sarıyor. Kaşla göz arasında sarıyor, diliyle yapıştırıp tabakanın iç kapağına bir bir sıralıyor. Sonra birini dudağının kıyısına iliştirip yakıyor; derin derin tüttürüyor. Kaçak tütün odayı yoğun bir dumana boğuyor.

Cennet, kocasının sigarasından yine rahatsız oluyor ama kocasını sevdiği için ses etmiyor. Ancak gizli öfkesini çocuğuna boşaltıyor:

-Gidiyoruz Gelincik. Hadi! Dedi Kadın.

Cennet’ in sesiyle kız ok gibi sıçrayarak uyanıyor. Üzerindeki allı güllü yorganı atarak çıktı yatağından. Kalan yedi çocuk uyanmadı. Anaları öfkelenerek

-Yatın hele, dedi. Kavun karpuz yata yata büyürmüş.

Gelincik hala uyku sersemi. Siyah pazen elbise üzerinde rengarenk puanlar. Ayağında uzun kutnu kumaşından şalvarı. Saçları sayısız ince örgülü. Ayakta kısa bir süre iki yanına bakındıktan sonra, yan taraftaki haznaya girdi. Kulplu yaldır yaldır yanan tasla, bakır kalaylı satıldan su alıp çırpa çırpa yüzünü yıkadı, çıktı. Geceden hazırlayıp sakladığı çıkını, yerinden aldı; şalvarın içine gizlice yerleştirdi; anasıyla babası Şıho’nun ardına düştü.

Hepsi kendi başının çaresine bakabilecek yaştaki çocuklar derin uykularını sürdürüyordu.

Ahırın önünde bekleşmeye başladılar. Şıho şalvarını dalgalandırarak içeri girdi. Yağız’ı yularından tutup dışarı çıkardı. Ata önce Cennet atladı hışımla. At yelesini savurdu, kişnedi. Şiho, Gelincik’i kucaklayıp oturttu; çocuk anasının beline sarıldı.

Yağız kuyruğunu salladı.

Karısıyla kızını incitmeden, olanca dikkatiyle Şıho da bindi, yuları kavradı. Yola koyuldular; az sonra tarlaya vardılar.

İnsanlar vızır vızır, arı  gibi çalışıyordu.

Yağız, haymanın yanı başında durdu. Şiho atlayıp indi, kızını indirdi. Ardından Cennet. Başındaki oyalı yazma uçtu gitti. Ardına düştü kadın baş örtüsünün.

Gelincik, ana babasının yanından sessizce sıvıştı. Ceviz ağacının yanındaki minik elleriyle dünden yaptığı evin yanından yürüyüp yaban gülleriyle karmakarışık çalıların arkasına gitti. Bitişikteki üzüm bağını geçtikten sonra  şalvarının içindeki çıkını alıp bir çaputa sardığı bulguru saçalayıp parmaklarının ucuna basa basa döndü. Azarlanmak istemiyordu.

Kuşlar sürülerle geliyordu bağa. Şiho toprağı sürerken için için öfkeleniyordu. Bulgura üşüşen kuşların üzümleri talan etmesinden korkuyordu. Onca emek vermişti buraya. Gelinciğe parmağını sallayarak kızgınlığını anlatmaya çalışıyordu uzaktan.

Küçük kız elbisesinin eteğini şalvarının beline sokmuş oyuna dalmıştı. Eğiliyor, üzerine yerdeki bulgur yapışmış çaputu alıyor. Etrafında çırpınan kanatların ortasında, kendinden geçmiş halay çekiyordu. Kuşlar kümeler halinde parçalı bulutlu göğe doğru yükseliyorken, örgüsünü çözdüğü saçları havada uçuşuyordu. Ellerini, başını göğe kaldırıp veda mendiline dönüştürdüğü çaputla kuşlarına ‘güle güle…’ diyordu. Yüzünde dingin bir gülümseme... “Boşuna...”deyip iç geçirdi.

‘İşte gitti kuşlarım.’

Boynu bükük ağacın altına döndü. Kuşların nicedir unutturduğu bez bebeğine baktı, dalgın, biraz mahzun. Derken, bir güvercin yanı başında. Yerdeki halay mendilini gagalıyordu. Uzaklarda zevzirler dönüyordu. Havada, kumrular sürülerle...

Gelincik kara üzüm gözleriyle güvercine bakıyordu. Bakıştılar. Hayvan ürktü. Uçtu göğe doğru.