Hilmî

Şair

Doğum
Ölüm
Diğer İsimler
Mehmed Ali Hilmî Dedebaba

 Şair (D. 1842, Güngörmez mahallesi / İstanbul – Ö. 1907, İstanbul). Asıl adı Mehmed Ali Hilmî Dedebaba’dır. Sultan Ahmet semtindeki, Güngörmez Camii imamı Nuri Efendi’nin oğludur. Merdivenköy’deki Şahkulu tekkesinde yetişerek Hasan Baba’dan Aşçı Ali Baba rehberliğinde ikrar (görüşünü açıklama yetkisi) aldı. 1863’te Merdivenköyü’ndeki Şahkulu Sultan Bektaşî Tekkesinde boşalan posta seçimle getirildi. Şahkulu Sultan Dergahının son postnişini (tekke şeyhi) oldu. Aynı yıl Hacı Bektaş’a gitti, Türâbî Ali Dedebaba’dan el alıp Türbedar Mehmed Tahir Baba’nın rehberliğinde kemale erişerek İstanbul’a makamına döndü. 1867’de tekrar Hacı Bektaş’a gidip Selânikli Hasan Dedebaba’dan hilâfet (halifelik) aldı. Dönüşünde bir vakıf kurarak Şahkulu Dergâhını onartıp şeyhliğine devam etti. Merdivenköy dergâhı naziresine gömüldü.

Hilmi Baba, aruz ve heceyle şiirler yazdı. Tasavvufî halk edebiyatını örnek alarak yazdığı nefesleriyle tanındı. Birçok şiiri sağlığında ve ölümünden sonra bestelendi. Divan’ı İstanbul’da 1909’da Ahmed Mehdi Baba tarafından basıldı. 1986’da Doç. Dr. Bedri Noyan tarafından sözlük eklenerek yeni yazıyla yeniden yayımlandı.

HAKKINDA: Ali Emirî / Tezkire-i Şu’arâ-yı Âmid (1910), Refik Ahmet Sevengil / Çağımızın Halk Şairleri (1967), İsmail Özmen / Alevî Bektaşî Şairleri Antolojisi (c. 4, l995), İbnülemin Mahmut Kemal İnal / Son Asır Türk Şairleri (c. 2, 2000), TDE Ansiklopedisi (c. 4, 1977), Nail Tuman / Tuhfe-i Nailî (c. 1, 1999), TDOE –TDE Ansiklopedisi (c. 5, 2004).

 

İLGİLİ BİYOGRAFİLER

Devamını Gör