Mustafa Akgün

Tamar ve İsa’nın düğün günü gelmişti. Hem Türk hem de Ermeni pek çok davetli düğüne katılmışlardı.

Tamar, Türk usulü gelinlik giymişti. Çok mutlu görünüyordu. İsa da damatlık elbise içinde çok mutluydu.

Nubar, Aram, Meryem, Zekeriya, Eliza, Yahya Hoca, Hatice de sevinç ve mutluluk içinde idiler.

Düğün salonu mübalâğalı şekilde süslenmişti. Hem Türk hem de Ermeni geleneklerine göre eğlence tertip edilmişti.

Müzik grubu Sarı Gelin türküsünün melodisini çalıyordu. Tamar ve İsa kol kola davetliler arasında dolaşmaya başladılar.

Yahya Hoca, Nubar’la beraber oturmaktaydı. Herkes sevinç içinde yiyip içiyor, eğleniyordu.

Yahya Hoca:

“Acıyla tatlı birbirine ne kadar yakın Nubar amca”, dedi. “Kızınızı kaybettiniz. Ama şimdi de torununuzun mürüvvetini görüyorsunuz.”

“Öyle Yahyâ Hoca”, dedi Nubar. “İçimde hüzün ve sevinç dalgaları birbirlerini kovalayıp duruyorlar. Kızım Silva sağ olsaydı da şu manzarayı görseydi, ne kadar mutlu olurdu. Türkleri severdi Silva.”

“Biz de onları hoş tutardık Nubar amca. Şu semtte çok uzun yıllar komşuluk yaptık. Acılı günlerimiz oldu, üzüntülü günlerimiz oldu. Hep birbirimize destek olduk.”

“Öyle tabi. Araya bu düşmanlıkları sokanların Allah belâsını versin.”

Tamar ve İsa, dedesinin oturduğu masaya kadar geldiler. Sevinç içinde kucaklaşıp öpüştüler.

“Allah mesut etsin kızım. Allah mesut etsin oğlum.”

Nubar, Tamar’ın boynuna bir kolye taktı. İsa’ya da bir altın saat hediye etti.

Tamar ve İsa:

“Sağ ol dedeciğim” diyerek teşekkür ettiler.

Yahya Hoca:

“Allah sizleri mesut etsin” dedi.

Sonra da gülümseyerek şu sözleri ilâve etti.

“Size bir şey hatırlatmak istiyorum sevgili gelin hanım ve damat bey.”

Tamar ve İsa sevinç içinde:

“Ne hatırlatacaksınız hocam?” dediler.

“Hatırlarsanız bizim eve geldiğiniz gün size bir şey söylemiştim.”

“Biz heyecandan hatırlayamıyoruz”, dedi Tamar. “Lütfen siz hatırlatın hocam.”

“Günün birinde sizin nikâhınızı zevk alarak ben kıymak isterim demiştim.

İkisi de sevinç içinde cevap verdiler.

“Evet hatırladık.”

“Tabi tabi, hatırladık.”

“Düğünden sonra bizim evde sizin dinî nikâhınızı kıyacağım. Sizi nikâh için bekleyeceğim.” 

“Seve seve”, dedi İsa.

“Bundan büyük bir gurur duyarız”, diye ilâve etti Tamar.

Yahya Hoca:

“Çam sakızı çoban armağanı derler. Ayrıca size bir hediyede bulunmak isterim.”

Sarı Gelin türküsünün melodisi devam ediyordu.

Nubar, Yahya Hoca’ya duygularını ifade ediyordu.

“Biliyor musun Yahyâ hoca. Öyle bir duygular kumkuması yaşıyorum ki...”

“Elbette Nubar amca. Başından geçen  hadiseler herkesin dayanabileceği  hadiseler değil.”

Nubar, derinden gelen bir sesle derin mânâlar ifade eden şu sözleri söyledi:

“Sanki Ararat dağı bir ayna. İki yüzü olan bir ayna. Bir yüzünde kalbi kötü olanlar kendilerini görüyorlar.  Kötü duygular ve fiiller içinde boğuluyorlar. Onların işleri, nefret, cinayet... Ararat’ın bu yüzü, bilim adamımız David’i aldı. Kızım Silva’yı aldı. Nice kimselere kirli işler yaptırdı. Geçmişte de çok kimse almıştı. Kim bilir bundan sonra da alacak.”

Yahya Hoca çok üzüntülü bir sesle:

“Artık bu can alma işi bitmeli.”

“Evet”, dedi Nubar ve devam etti. “Ararat’ın diğer yüzü de bana saadet yaşatıyor. Torunum Tamar bir Türkle evlendi. Mutluluğa adım attı. Ağrı’nın bu yüzü pek çok Ermeni’ye mutluluk yaşattı. Sevgi atmosferi meydana getirdi. Ağrı’nın iki yüzü. Nefret ve sevgi...”

Yahya Hoca’yı elinden sıkı sıkı tuttu Nubar. Onun gözlerinde gözlerini sabitleştirdi.

“Yahya Hoca”, dedi. “Sanki Ağrı’da iki mevsim var. Bir tarafta donduran soğuğuyla, karıyla, buzuyla kış. Esip savuran fırtına, bora, kasırga… Diğer tarafta ışıl ışıl güneşiyle bahar. Ilık ılık yeliyle gönülleri yumuşatıyor. Baharla Ağrı, üzerine rengârenk çiçeklerden nakışlar işlenmiş yemyeşil elbise giyiyor.

                                                                                            (Ağrı’da İki Mevsim)