Rabia Deveci

Eğitimci, Şair

Doğum
Eğitim
İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü

Eğitimci, şair. 1958, Gürün / Sivas doğumlu. İlk ve ortaokulu Gürün’de bitirdi. Ankara Halide Edip Kız Lisesinden mezun olduktan sonra Ankara’da başladığı yüksek öğrenimini İstanbul’da bitirdi. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü mezunudur. Öğretmen olarak görevini çeşitli illerde, uzun yıllar Ankara’da sürdürdü. İki Gözüm adlı bir şiir kitabı vardır.

"Emekli felsefe öğretmeni Rabia Deveci, eğitimi içselleştirmenin dışında şiiri, varoluşunun soluğu olarak kabul eder. Başlangıçta İkinci Yeni çizgisinden yola çıkmasına rağmen, zamanla güncel olayların etkisini özümseyip onları evrensele taşıma bağlamında toplumsallığa da yönelmiştir. Kendisini odak yaptığı, bireysellikle toplumsallığın iç içe geçtiği şiirlerinde, bireyselliğini en ince damarlarına kadar yansıtmaya çalışır. Tutkuları yaşama sanatına dönüştürmeyi dener. İnsanı, bütünselliği ve çelişkileri içinde ele alır. Kendine özgü varsıl, değişik yapılı imgeler kullanır. Şiirlerinde öne çıkan izlek; kadınlık dünyası, sevi, insan- insan kişiliği ve çocukluklarını geri isteyen ürkütülmüş çocuk çığlıklarıdır.

Kısa şiirleri de olan şair kimi konularını biraz uzun tutarsa da, kullandığı diyalog akışlı dil aracılığıyla destansı bir hava sağlamayı amaç edindiği içindir. Çok yönlü tedirginlik dolu iç dünyasını sanat çalışmalarıyla ödünlemeye çalışırken, kendisini her alanına geniş yüreklikle uzandığı doğanın bir parçası olarak duyumsar. Dizem ve ezgi yönünden baştan sona akıcı bir şiir dil kullanan ve Türkçenin tüm gizil güçlerini dizelerine serpiştiren şair, derinlikli şiirler yazmaktadır."  (Mehmet Aydın)

ESERLERİ (Şiir):

İki Gözüm (1998), Bir Ömür Gezmesi (2016).

KAYNAKÇA: Mehmet Ali Öz / Gürünlü Şairler (2002), İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2006, gen. 2. bas. 2007), Mehmet Aydın (Afrosyas Sanat, 2014), Kendisinden alınan bilgiler (Şubat 2016).

BOSNALI KADIN VE ÇOCUK

BOSNALI KADIN VE ÇOCUK

 

RABİA DEVECİ

 

düşlerimde bile dokunamam sana

ellerim yanar bosnalı çocuk

gözlerinden akan yaşın denizinde boğulurum

koş gül oyna diye

ellerimi büyütüp ölümü toplamak isterim

gökyüzünden günahçasına yağan

nafile

ellerim paramparça

kollarım iki yanımda utanırım

 

oysa görselerdi Bosnalı çocuk

senin gözlerinde ılık rüzgârlar eser

senin gözlerin sevgiler denizi

senin gözlerin öfkenin panzehiri

senin gözlerin bosnalı çocuk ertelenmiş bir bahar

senin gözlerin yaşanmamış yazları saklar

senin gözlerin gökkuşağı

evrenimizi bir uçtan diğerine sarar

baksalardı gözlerine ısınırlardı bebeğim

kış gelmiş yürekleriyle gözlerinin alevinde

 

ve Bosnalı kadın Bosnalı ana

kadın olmak ne güzeldi oysa

başka canlara can verirken bedenin

sevgiyle sarıp sevgiyle sarılırken

sen bosna’da ben burada

çığlığın öfkemi şaha kaldırıyor

yüreğimin pınarları kurumada

 

bil ki onurun onurum

umudun umudum

çirkinsiz yarınlara ertelenen

ama sevgini ertleme yarınlara

günahtan doğan sevapçasına sar bebelerini

yüreğini koy onların yürekleri yanına

hem duydum ki hava soğuk

rüzgârlıymış hâlâ orada

o bebeler ki benim de bebelerim

çok uzaklar da olsa da


 

İki Gözüm- Kasım 1998 (öteki) /  (s. 28-29-30)

FOTO GALERİ

İLGİLİ BİYOGRAFİLER

Devamını Gör