AKİF EMRE’NİN ‘SAHİCİ CÜMLELER’İ

26.05.2017 Cuma 02:00

YUSUF ZİYA CÖMERT 
         [email protected]

Akif’i Rahmet’e yolcu ettik evvelsi gün. Bütün dostlar oradaydı. Hepimiz yaralıydık. Birbirimizin yarasını görüyorduk.

O günün havası hala üzerimde. Dağılsın istemiyorum.

Yaklaşık üç ay önce, yani Akif sağken, bu köşede yazdığım yazıyı tekrar yayımlamak istedim.

Rahmet’e, Mağfiret’e vesile olsun.

“Geçen gün, Akif Emre’nin yazısını okuyorum. Akif, benim kırk yıllık arkadaşım.

Kırk yıl, burada, ‘kesretten kinaye’ değil. Gerçek. Akif’le 70’lerin sonunda tanıştık. Kırktan aşağı, insem insem 39’a, bilemediniz 38’e inerim.

Akif, istikamet sahibidir. Fikirleri, benim için her zaman kıymetlidir. Endişeleri, benim de endişemdir.

Akif’in yazısını okurken, birdenbire, ‘güncel’in içinden çıktığımı hissettim.

Hangi yazısı? Onu da söyleyeyim. 18 Şubat’ta Yeni Şafak’ta yazdığı ‘Sahici cümleler kurabilmek’ başlıklı yazısı.

“Modern dünyada Müslümanlar nasıl bir hayat yaşamak istiyor?”

Bu soruyla başlıyor yazı.

Birden, bu soruyla ‘Müslümanlar’ın arasındaki mesafenin ne kadar açıldığını düşündüm.

Hadi ‘modern dünya’ kısmını bir tarafa bırakalım. Sorunun geri kalanıyla iktifa edelim. ‘Müslümanlar nasıl bir hayat yaşamak istiyor?’

Yani biz, nasıl bir hayat yaşamak istiyoruz?

Bu sorunun cevabına dair şeylere, biz eskiden ‘dava’ diyorduk.

Tam burada, İsmet Özel’den işittiğim, “Davayı kaybettik” cümlesi geldi geçti kafamın içinden.

‘Yenildik, mağlup olduk’ demek istemiyordu İsmet Özel. ‘Dava diye bir şey vardı, onun ne olduğunu kaybettik’ anlamına söylüyordu.

Ne kadar kaybettik?

Adamın ‘hafıza’ sorunu varmış. Hekime gitmiş.

Nedir şikayetiniz?

Efendim, bana bir unutkanlık arız oldu. Her şeyi unutuyorum.

“Ne zamandan beri” diye sormuş hekim.

Adam, şaşkın şaşkın, gafil gafil bakmış.

“Ne ne zamandan beri?”

Galiba o kadar kaybettik.

Neydi o?

Neyi konuşuyoruz? Hangi dille konuşuyoruz?

Kimlere kulak veriyoruz? Niye kulak veriyoruz?

Ellerimiz temiz mi?

‘Kar yağarken kirlenen bir şey’ mi oldu bizim elimiz, yüzümüz?

Nasıl bir hale düçar olduk?

Biz, Kitab’ı niye okuyorduk? Kitab’ı... Kur’an-ı Kerim’i.

Mesela, Necip Fazıl’ı, Sezai Karakoç’u niye okuyorduk?

Nuri Pakdil’i, Rasim Özdenören’i, İsmet Özel’i, Cahit Zarifoğlu’nu... Mustafa Kutlu’yu... Atasoy Müftüoğlu’nu...

Seyyid Kutub’u, Malik Bin Nebi’yi, Hasan el-Benna’yı, Mevdudi’yi?

İmam-ı Gazali’yi... Fıkh-ı Ekber’i... İmam Rabbani’yi... İbn Arabi’yi...

Ali Şeriati’yi, Hamidullah’ı...

Mevlana Celaleddin Rumi’yi, Feridüddin Attar’ı...

Şeyh Galib’i, Fuzuli’yi...

Elmalılı Hamdi Yazır’ı... Mehmed Akif’i...

Kasten, çoğu kimsenin birarada anmaktan hoşlanmadığı şahsiyetlerin isimlerini, ‘silsile-i meratip’ gözetmeksizin art arda yazdım.

Biz, bunların hepsinden, güzel bulduğunu almayı seven bir kuşak olarak yetiştik. Buna lütfen karışmayın!

Dünyanın filozoflarını, romancılarını, şairlerini... Marx’dan Sartre’a, Dostoyevski’den Rilke’ye kadar, kim varsa, ilave edebilirim.

Niye okuduk, ne olacaktı bunları okuyunca?

Şimdi, ben, Akif Emre’nin sorusundan uzaklaşmış gibi oldum. Bağlamından çıktım. Ama dönerim.

Biz, bütün bunları, bütün bunlar ‘fena fil gürültü’ olsun diye mi okuduk?

Yer ile gök arasını doldurdu, ‘ikiye katlanmış’ abuk sabuk twittler!

Sanal çöp dağları.

Öyle mi yazıyordu Mesnevi’de, Fi Zilal’de?

Bütün bunların hepsi, kapa parantezi, çarpı sıfır.

Ne olur o zaman?

Yoksa, ‘sıfır’la değil, negatif bir sayıyla mı çarpıyoruz?

Bir ‘kirlilik anaforu’ herkesi paçasından kendi süfliliğine doğru sürükleyip duracak mı?

Akif Emre’nin yazısı, görüyorsunuz, beni ta nerelere götürdü.

Halbuki, Akif’in soruları, benim sorularıma nazaran daha esaslı.

“Türkiye’deki düşünen, Müslüman olduğunun bilincinde olan toplum ve fertlerin amacı, sosyal ve bireysel hayat standartlarının yükseldiği, teknolojik harikalar gösteren, mesela bir Japonya olmak mıdır?”

“Müslüman toplumların sorunu sadece hayat standardına ulaşmak değil, modern dünyaya karşı anlamlı bir tekliflerinin olup olmayacağıdır.”

Anlamlı bir teklif?

Evet... Böyle sorularımız, böyle cevaplarımız vardı.

Akif Emre’nin bizi esaslı meselelere, esaslı sorulara çağırma çabasını selamlıyorum.”

KAYNAK: Yusuf Ziya Cömert / Akif Emre’nin ‘Sahici Cümleler’i (26.05.2017, Karar).