Adil Akkoyunlu

Kardeşlik olsun harcı; yeni bir dünya kurun.

Gözyaşlarını silin… Silahları susturun!

Gökyüzünü doldursun; güvercinler uçurun.

 

Yeryüzü tarlasında savaş dikeni solsun;

Huzur yağsın her yere; dünya esenlik dolsun!

              *          *          *

Övünmesin insanlar; ırklarıyla, iliyle…

Yerilmesin hiç kimse; inancıyla, diliyle…

Gider makam, para, pul… zamanın bir seliyle.

 

Yürekler el sıkışsın, gönüller kucaklaşsın.

Sana yakışan budur; eşref-i mahlûkatsın.

              *          *          *

İnsanlık bahçesinde rengârenk açan güller,

Dostluk buketi sunsun; silah tutmasın eller.

Barut değil; gül koksun seherde esen yeller.

 

İnsanlar arasına şefkat ağı örülsün,

Yaratan’ın hatrına, yaratık hoş görülsün.

              *          *          *

Ölsün düşmanlık, haset… Sussun fesadın sesi.

Kesilsin silahların ölüm kokan nefesi.

Emin olsun insanlar. Sevsin herkes herkesi.

 

Katliamlar,  işgaller, baskılar durdurulsun.

Haksızlığın hesabı, Hak adına sorulsun!

              *          *          *

Bitsin işkence, zulüm; akıtılmasın kanlar!

İyilikte yarışsın… Yardımlaşsın insanlar.

Öpülsün temiz eller, lekesiz pak alınlar.

 

Hak ve özgürlüğünü; herkes, her yerde bulsun.

Kâinat bir tek vatan, insanlar kardeş olsun!

              *          *          *

Yıkılmasın yuvalar, şehirler yakılmasın!

Çocuklarımız yetim, analar dul kalmasın!

Kahrolsun saldırganlar! Mutluluğu çalmasın.

 

Bayraklaşsın adalet… Hak ayakta tutulsun.

Yeni nesle barışın şarkısı okutulsun!

 

 

 

Çilenin dudağı değdi alnıma.

Anladım; bu sevda hiç bitmeyecek.

Züleyha misali düştü ardıma,

Bu gölge beni hiç terk etmeyecek…

 

Kapkara bulutlar üstümde yüzer. 

Günyüzü görmedim; huzur nerdeymiş?

Dünyada arayan; boşuna gezer; 

Derdimin dermanı ötelerdeymiş…

                                      

Taşımıyor artık bu yükü dizim.

Çileli ömrün sonbaharındayım.

Gülmedi dünyada; gülmedi yüzüm;       

Omuzlarda taşınmaya adayım...

 

Kimliğim; Kitabımdır, diyorum…

Davam; Kur’an davası… Referansım Kur’an! Bu davanın vefalı bir eri olmam; benim için en büyük onur.

Kur’an kültürünün bir çiftçisi… Kur’an medeniyetinin bir işçisi… Kur’an ülkesinin bir temsilcisi olma şerefine erme arzumu, her arzumun üstünde tutuyorum.

“İnandım.” demenin yeterli olmadığını biliyorum. Vahyin Müslüman’ı olmak istiyorum.

Allah’a olan sevgim; herkesten, her şeyden daha şiddetli… Bütün hayatımı, varlığımı, kazanımlarımı, Allah’ın memnuniyetini kazanmak için harcanacak meta olarak görüyorum. 

Kur’an’ı da Allah’ın sözü olduğu için seviyorum. Allah’tan daha doğru, daha güzel sözlü kim olabilir! Allah’a da, Kitabına da âşık değilim. Mecnun değilim. Bilincindeyim neyi, niçin sevdiğimin. Düşünerek, bilerek, inanarak seviyorum.

Kitabın sevdiklerini seviyor, sevmediklerini sevmiyorum. Kitabın güzel gördüklerini, ben de güzel görüyorum. Hoş görmediklerine de, hoş görüyle bakmıyorum. Kitabımın değer vermedikleri, değmez değer vermeye, saygı duymaya. Kitabımın beğenmediğini, ben de beğenmiyorum.

Merak ediyorum; Kur’an ile tanışmayanlar, onunla dost olmayanlar; ne tat alıyorlar hayattan! Kitabın rehberliğine güvenmeyen; kime güvenir? Hangi söze inanır? Kitapla dost olmayan, kime dost olur? Gerçek dostu da, düşmanı da o tanıtıyor bize.

Dünya hayatım ve ahiretim için en önemli, en hayati bilgilerle donatıyor Kitabım beni. Eksiği de yok; fazlası da… Önceden gelmiş bütün semavi Kitapların da aslı, esası onda.

Şaşırdığımda, yanıldığımda, sorduğumda; o, en doğru yolu gösteriyor bana. Darda, sıkıntıda, hastalıkta; iyi günde, kötü günde hep onun müşfik sesi okşadı ruhumu. O benim hayatımın kullanma kılavuzu. Kur’an ile bakıyorum baktığım her şeye. İyiyi kötüyü; güzeli çirkini onunla tanıyorum. Onunla biliyorum doğruyu ve yanlışı. Kendimi onunla murakabe ediyorum. Onunla tanıyorum ben beni. Onunla görüyorum yolumu. Onunla aklanıyor, onunla güzelleşiyorum. Onunla bilinçleniyor, onunla bileniyorum. Haksızlık ile mücadelede kılıcım o benim.

Her günün, her asrın kitabı o. Çağa ayak uydurduğunu söylemek istemiyorum; ilerlemesi için çağın, ona uyması gerektiğine inanıyorum.

Gündemde hep o olmalı, diyorum. Gündem o olunca; okunup hayata uygulanınca; bütün problemlerin çözüleceğine, bütün sıkıntıların biteceğine, bütün hastalıkların şifa bulacağına inanıyorum. Cahillikten, bağnazlıktan, mutaassıplıktan, fanatiklikten korumak istiyor insanları Kur’an. Karanlıktan kurtarmak istiyor. Hayat yollarında nur olup aydınlatmak istiyor insanları.

Onda yanlış yok, hata yok, şüphe yok, çelişki yok. Bütün gerçekler onda. İlmin de, bilimin de ta kendisi o! Onunla çelişen bilgilerin, düşüncelerin; ilimle bir ilgisi bulunmadığını biliyorum.

Kitabın ve cehaletin hâkimiyet kavgası olarak tanımlıyorum tarihi. Hayat da bu değil mi? Kitabın ve cehaletin egemen olma kavgası… Kur’an, hakkın ta kendisi! Kur’an, motif motif hakkı işliyor teslim olanların kalbine. Fertleri ve toplumları tek başına eğiten bir okul o. Muhammed (s.a.v.)’in öğretmenliğinde ömür boyu okumak istiyorum onun derslerini.

Onu yadsıyan sanat, sanat, sanat değil. Estetik değil onunla süslenmeyen.

Kitap ile bağını çözen, çözülür. Çöker. Sürünür… Yolda kalır. Varamaz esenlik yurduna. Kitapsızlık nasıl çöküşün nedeniyse; kalkışın, doğruluşun, ilerleyişin nedeni de yine Kitaptır.

Fertlerin de, toplumların da kurtuluşunun Kur’an’da olduğuna inanıyorum. Nuh’un gemisi olarak görüyorum Kitabı. Gemi bir temsil… Kitabaydı bütün elçilerin çağrısı… Gemi, Kitap işte! Mehdi de o. Kitabın bütün yasakları, yaklaşılmaması istenen yasak meyvelerdir Âdem’in nesli için. 

Sünneti de; Vahyin, Peygamber hayatında örnekleşmesi ve yorumu olduğunu düşünüyorum.

Peygamber (s.a.v.)’in sözünün, Kitapla çelişmeyeceğine, onu nesh edemeyeceğine inanıyorum. Kitabın, onaylamadığı hadisi de, hadis olarak görmüyorum. Kur’an, sözlerin mihenk taşıdır.

Son Elçiyi izleyerek; Kur’an’ı, hayatımda canlandırmam gerek. Bu benim yaşayış borcum… Yaratılış hikmetim bu benim… İnancım ve düşüncem bu…