Şair ve tezkire yazarı (D. 1813-14, Drama –
Ö. 22 Haziran 1866, İstanbul). Asıl adı Davud. Drama eşrafından Hacı Hâlid
Beyin oğlu, Dergâh-ı Âli kapucubaşılarından Halil İbrahim Ağanın torunu.
Drama’da Kur’an okumayı öğrendi. Kavalalı Mehmed Ali Paşa’nın damadı
olan ve defterdar olarak çalışan amcası Mehmed Hüsrev Bey’in yanına Mısır’a
(1827-28) giderek burada sekiz yıl öğrenim gördü. Kahire’de bazı şairlerle
tanıştı. İstanbul’a dönerek (1836) içinde bulunduğu durumu anlatan bir kaside
yazıp Fazıl Mustafa Paşa’ya sundu. Divân-ı Hümâyun Kaleminde mühimme
yazıcılığı yaptı. Burada Fatin mahlasını aldı. Daha sonra Mektubî Kaleminde
çalıştı. Ticârethâne-i Âmire İlâmât Odasında mukabelecilik yaptı (1848). Mezarı
Anadoluhisarı’nda, Göksu sırtlarındaki kabristandadır.
İlk şiirlerini Kahire’de yazdı. Bulak
matbaasında görevli Kandiyeli Salih Racih Efendi’den şiir konusunda ve yazdıklarının
düzeltilmesinde yardım aldı. Şairliğinden çok tezkiresiyle tanındı. Salim ve
Safâî tezkirelerine zeyl (ek) olarak
düzenlediği Tezkire-i Hatîmetü’l Eş’âr adlı eserinden
ötürü ödüllendirilerek râbia rütbesi aldı. Eserinin toplanıp düzenlenmesi ile
oğlu Rasim Efendi ilgilendi. Tezkire-i Hatîmetü’l-Eş’âr’ın taş baskısı
1854-55’de İstanbul’da yapıldı. 1722’den 1853’e kadar yetişen 672 şairin
hayatına yer verdiği eserinin eksiklerini tamamlayıp hatalarını düzelterek
yeniden bastırmak istediyse de, yalnızca küçük bir bölümünü yayımlayabildi.
Şinasî’nin de bu konuda yaptığı girişim başarılı olamadı. İnönü Üniversitesinde
Ömer Çiftçi, “Fatîn’in Hâtimetü’l-Eş’ar’ı” konulu bir tez çalışması
hazırladı. Fatîn’in tezkiresinden başka, bir mesnevi, bir na’t, 8 kaside, 244
tarih, 158 gazel, 2 müstezad, 2 tahmis (beşleme), bir lûgaz (manzum bilmece),
17 kıta, 21 müfret ve 2 mısradan oluşan Divan’ı vardır. Gazelleri,
kasidelerinden daha başarılıdır. Şiir yazma konusunda zayıf olan Fatin’in Divan’ı,
ölümünden sonra oğlu tarafından hayat hikâyesiyle birlikte Dîvân-ı Fatîn
adıyla yayımlanmıştır.
ESERLERİ:
Tezkire-i Hatîmetü’l-Eş’âr (Tezkire-i Sâlim zeyli, 1854), Dîvân-ı
Eş’âr (1871).
HAKKINDA: Bursalı Mehmed Tahir / Osmanlı
Müellifleri II (1972), TDE Ansiklopedisi (c. 3, 1979), Haluk İpekten / Türk
Edebiyatının Kaynaklarından Türkçe Şu’ara Tezkireleri (1991), İ. Mahmud Kemal
İnal / Son Asır Türk Şairleri (c. I, 1999), TDOE – TDE Ansiklopedisi 4 (2004).