Faik Baysal

O gün yine akşam serinliğinde geldi. Çürümüş kavun karpuzun, acı acı kokan ısırgan otlarının doluştuğu kireç kuyusunun başına oturdu. Sağlam bacağını altına kıvırdı, tahta olan solunu çerçöpün ortasına sallandırdı. Garip bir uğultu koptu, hava sarsıldı. Yeşil yeşil kanatlı bir sinek ordusu dutlaşan günün en altına vızıldayarak dağıldı. Kokuyu alan yarasalar hemen uçuşmaya başladılar. Et meydanının yağlı yağlı, kapkara, kanatları tozlu akşamın giderek koyulaşan kızılcık rengine bulanan yarasaları. Bu sessiz, amansız ve acımasız savaşı bütün gece soluk almadan sürdüreceklerdi. İsli paçavra kokan gece bitip de kahveci Sülo'nun minare boyundaki bacasından tüten çay ve telve kokulu marsık dumanının arasından güneş iri bir örümcek gibi tırmanıp Kurşuncu Çıkmazının toz kümelerine sıçrayınca sinekler yenik düşeceklerdi. Yaşamın bu katı kuralı hiç bir yerde değişmiyordu. Kurşuncu Çıkmazı’nda da insanlarla hayvanların dünyasında pes eden hep sineklerdi.

—  Merhaba Azap Baba.

—  Merhaba be!

Çok canı sıkılıyordu galiba bugün de. Üzüntüden boğulacak bir gününde olsa bile bana asla 'be' demezdi çünkü. En çok sevdiği bendim mahallede. Başka hiç kimseyle selamlaşmazdı bile. Çocukların çirkin saldırılarından hep ben kurtarırdım onu. Bazen saatlerce konuştuğumuz olurdu. Akşam bastırıverirdi çabucak. Güneş İspiro'nun tarlasında kocaman bir domatese dönüşür, biraz sonra dalından kopar, toprağa döne döne düşer de öyle ayrılırdık birbirimizden. Azap Baba tahta bacağını tozun içinde sürüye sürüye karanlıklara dalar, bilmediğim bir yerlere savuşur, ben de evime giderdim. Kafamın içinden geçerdi renkli bir filim gibi bütün anlattıkları. Boğuk sesi, eliyle gökyüzüne birşeyler yazması, küfürleri, ezik kafası, daracık alnı, incecik kaşları, tespih böceğine benzeyen dumanlı gözleri, sağa kıvrık sivri burnu, kırmızı yanakları, dişsiz ağzı, kanarya sarısı gömleği, kıçı ve dizleri yırtık pantolu, tahta ayağı, boynuna astığı içi kâğıt kırpıntıları ve ekmek artıklarıyla dolu torbası...

- " Sen Allahsın lan!

Şaşırdım, gözleri çarpık çarpık bakıyordu yüzüme. Birer kurşundu sanki ikisi de yuvalarında.

- Valla Allahsın be!

- Günaha giriyorsun Baba.

- Öyle.

- Neden?

Birbirine çullanmış dudaklarının arasına bir  'Köylü' sıkıştırdı.

- Sende, nah, şu kadarcık bile kibir mibir yok. Bak, şu boynu yularlı salakların hiçbiri konuşmuyor benimle, dedi.

Ne yalan söyleyeyim, sevinçle karışık gizli bir gurur duydum. Allah değildim elbette, ama Allah olsaydım bile güzel bir şeydi bir insan tarafından beğenilmek, sevilmek, övülmek. Keyfimden bir 'Birinci' yaktım ben de. Bir süre sigaralarımızın boşluğa asılan mavimsi dumanları arasında sustuk. Kuyunun öbür yanındaki düzlükte bir eşek anırdı, toz toprağın içinde yuvarlanmaya başladı. Saka 'Öksüz İbram'in hayvanıydı bu. Dibinden kesik kuyruğundun tanıdım onu. Zaten Kurşuncu Çıkmazı’nda canlı cansız ne varsa hepsi sakattı. Kahveci Sülo doksan kilo çekiyordu, sağırdı. İşin kötüsü de kendi gibi herkesi sağır sanıyor. Pikabını ciyak ciyak bağırtıyor, bitip tükenmek bilmeyen Kürt havalarıyla mahallenin göbeğini çalkalıyordu sabahlara kadar. Bakkal İlya metre metre solucan düşürüyordu. Mahallede yetişen bütün tatlı kabaklarının çekirdekleri onundu. Postacı 'Bunak Selim'in bir kulağı dibinden kopuktu. Kadınlar arasında da keller, romatizmalılar, sağırlar ve körler çoktu. Kusursuz, yakışıklı, sapasağlam bir erkek vardı yalnız. O da 'Arabacı Canım Seyit'ti. Kızlar takmıştı bu adı ona. Mahallenin dişi sinekleri bile tutkundu bu erkek güzeline. Seyit'in güçlü kollarının arasında bir limon gibi sıkılmaya can atıyordu tümü de. Tekerlek sesleri duyuldumu kadını kızı yığılıyordu kapı önlerine.

(Perşembe Adası adlı öyküden)