Şair ve yazar. 1954, Ermişli köyü / Arguvan / Malatya
doğumlu. Fenerbahçe Lisesi (1970), İstanbul Üniversitesi Yabancı Diller Yüksek
Okulu Almanca Bölümü (1978) mezunu. 1978’den itibaren İstanbul’daki orta
dereceli okullarda Almanca öğretmenliği ve yöneticilik yaptı, 1997 yılında
emekliye ayrıldıktan sonra yaşamını şiir çalışmaları ve yazarlık yaparak
sürdürdü.
Şiirleri, şiir incelemeleri, söyleşileri ve Alman
edebiyatından yaptığı şiir çevirileri (Erich Fried, G. Hauptmann, G. Trakl,
Ulla Ilahn’dan) 1971 yılından itibaren Yansıma, Varlık, Damar, Gösteri,
Evrensel Kültür, Cumhuriyet Kitap vb. dergilerde yayımlandı. 1999-2001 yılları
arasında PEN Yazarlar Derneği genel sekreterliği yapan Kalender, 2001’den
itibaren BESAM’ın (Bilim ve Sanat Eserleri Sahipleri Meslek Birliği) yönetim
kurulu üyesi ve Türkiye Yazarlar Sendikası üyesidir. Suskun Resimler Durağı ile
Türk Tabipler Birliği Behçet Aysan Şiir Ödülünde övgüye değer bulundu. Deli
Bal ile 2004 Orhon Murat Arıburnu Şiir Ödülü aldı.
“Kalender, şiirlerini bir gölgenin ışığında yazmıştır.
Şiirlerinde ’ilham’ (içe doğma) denilen sanat görülür. (...) Arife
Kalender’in Kadın Burcu’ndaki şiirleri, her yönüyle şiir sanatının
örnekleridir. Şiirlerde yavan bir şiirleştirmeden uzak bir yaklaşım vardır.
Kalender, söyleyeceklerini, şiirin sihirli dili ile şiirleştirmiştir. Bunlar,
gerçek şiirin birer örneğidir. Bunlar duygusallıktan ve şiirsellikten uzak
olmayan ürünlerdir. Duyumsamalarını, şiirin kurallarına uyarak, pek de uzak
olmayan bir deyiş tekniği ile şiirleştirmiştir.” (Muzaffer Uyguner)
“Arife
Kalender’in şiiri, dar bir koridor üzerinden yürümüyor. İnsanın serüvenini
kapsıyor: Ardıç dalından İstanbul sokaklarına, denizin uçsuzluğuna, çingenenin
düşlerine, aşklara, martıların kanatlarına takılana kadar, her yere uzanıyor.
Böylesi, boşuna bir gezinti değil; onların betimlemelerini, yansımalarını, iç
devinimlerini yaşıyorsunuz. Fakat betimleme ve tanımlara sık sık başvurması,
kimi yerde, boyutunu zorluyor. O uçucu anlatımını, daha özgür kılarsa, bundan
kurtulabilecektir.” (Elgin Bucakyurt)
“Göçebe Sevinçler durağında da ödünç alınan yaşamlardan,
sevgilerden, aşklardan, hüzünlerden geçirerek bir sonraki durağa Suskun
Resimler Durağı’na bırakır bizi. Daha pastel bir anlatımla sarılı, örülü
şiirlerin dünyasında, sesini boğdurmayan seslerle, kimliğini koruyan
kimliklerle, yüzündeki maskeyi atan yüzlerle, yanındakinin sıcaklığına yaslanan
sevgilerle, acılarına tutuna tutuna ayakta kalmayı başaran gövdelerle Gül Küstü
durağına varırız.” (Gültekin Emre)
ESERLERİ:
ŞİİR: Maviler de Eskidi (1992), Göçebe
Sevinçler (1994), Suskun Resimler Durağı (1995), Gül Küstü (1997),
Kırmızı Firari (1999), Kadın Burcu (2001), Deli Bal (2004), Yedi İklim Dört Mevsim Türkiye Destanı (2006).
ARAŞTIRMA-INCELEME: Şiir Irmakları (2005).
HAKKINDA: Sorulara Yanıt (Damar dergisi, Nisan 1995),
Özgen Seçkin / Hangi Dizelerini Yazmış Olmayı İsterdim (Damar, Nisan 1995),
Elgin Bucakyurt / Göçebe Sevinçler’i Yerleşik Kılmak (Damar, Nisan 1995), Ahmet
Ada / Ruşen Hakkı / Gültekin Emre / Cumhuriyet Kitap (26.2.1998), Şükran
Kurdakul / Şairler ve Yazarlar Sözlüğü (gen. 6. bas. 1999), Gültekin Emre /
Kadın Burcu (Cumhuriyet Kitap, 16.5.2002), Muzaffer Uyguner / Kadın Burcu
(Cumhuriyet Kitap, 28.3.2002), Metin Cengiz / Kadın Burcu (Varlık dergisi, Ekim
2002), Gültekin Emre / Kadın Burcu’ndaki Şiirler (Cumhuriyet Kitap, 18.4.2002),
Mustafa Öneş / Ne Mecnunluk Ne de Leyla’lık Bitecektir (Cumhuriyet Kitap,
23.12.2004).
