RÜŞVET

Böyle bir şeyi kesinlikle beklemiyordu o gün. Üstelik avukatı da, böyle bir olasılıktan söz etmemişti sabah, mahkemede.

Bu kaçıncı duruşma... Artık bıkmış. Usanmış. Kaç yıldır, bu birbirinin benzeri, tekdüze duruşmalardan öylesine umudunu kes­mişti ki... Avukatı da, aylar var ki şöyle doğru dürüst arayıp sormu­yor, uğramıyor mu ne?

Gene dalmış gitmişti ıvır zıvır anılara. Meğer duruşma bitmiş. Askerler, sanıkları tekrardan zincirlerle bağlamak üzereydiler. Bir­den nasıl oldu? Avukatı, ilerden koştu geldi, üzerine atıldı, boynu­na sarıldı, yanaklarından şapur şupur öpmeye başladı.

-  Geçmiş olsun ağam, diyordu bir yandan da çığlık çığlığa. Haydi, gözümüz aydın, geçmiş olsun artık!...

-  Efendim? Anlamadım?

-  Gözümüz aydın ağam, gözümüz aydın!... Tahliye olduk!...

-  Anlamadım. Tahliye mi olduk?

-  Tahliye olduk yaaa!... Tahliye olduk artık. Artık serbestiz!

Avukatın gözlerine şöyle bir an, kuşkulu kuşkulu baktı Ağa. Bir türlü anlamlandıramıyordu duyduklarını.

-  Niçin? dedi sonra da öfkeyle. Niçin tahliye ettiler bizi? Niçin tutuklarını bilmiyorlar mı ki, niçin bıraktıklarını bilebilsinler? Sen de...

-  Ama niçin?

Ne garip... Tahliye olacağını duyduğu an ne çok sevineceğini sanırdı oysa. Ama şimdi... Tıpkı ilk günkü gibi... Tıpkı ilk tutuklan­dığı günkü gibi. Beyninin içini, bir burgu gibi habire oyup duruyor aynı soru; Niçin? Niçin? Niçin?

İnsan, aradan geçen bunca yıldan sonra, bunca olan bitenden sonra, tutuklandığı o i!k güne, sanki hiçbir şey olmamış gibi tekrar­dan geri dönebilir miymiş gerçekten? Tahliye olurken, her şeyini alıp da mı çıkarmış dışarıya? Hıh... Her şey öylesine anlamsızdı ki şu an... Tahliye olmak bile...

İşlemler tamamlanmış. Yazılmış. Çizilmiş. Kayıt defterinden düşülmüş. Zimmet defterinden düşülmüş. Niçin? Hep; Niçin? Ni­çin? Niçin?

Sanki bir düş görüyordu. Ya da, yıllar boyu düşlemenin doğa! sanrısıydı belki de bu... önde bir davul bir zurna, iki çingene. Ar­dında atlar, arabalar, faytonlar, yaylılar... Hısım akraba, konu kom­şu, dost arkadaş, kimi atına atlamış, kimi arabasına koşmuş... İki yanında soylu Arap atlarına kurulmuş, çevre aşiretlerin ağaları, beyleri... Say ki, bir düğün alayı. Tozu dumana katarak, ala ala hey'lerle dört nala köye gidiyorlardı. Ne zaman haber almış bunca insan, Yarabbi?... Oysa, artık duruşmalara bile ayıp olmasın diye nöbetleşe, şöyle bir uğruyordu çoğu hısım akraba. Hapishaneden artık anca cesedinin çıkacağından hiç kuşkuları yoktu, çünkü.

Niçin? Öyleyse, bütün bunlar niçin? Niçin? Niçin?

Tıpkı bir düşteymiş gibi dalmış gitmişken, birden nasıl oldu? Tanıdık bir sesin uyarısıyla mı? Yoksa iki yandan akıp giden bu bil­dik yoksul görüntülerin bilincine varmanın çağrıştırmasıyla mı? Bu düşsel yanılgıdan sıyrılıverdi, öfkeyle fırladı ayağa. Arabacının elinden dizgini kaptığı gibi kastı, faytonu durdurdu.

- Yeteeer!... diye bağırdı. Yeter be!... Neyin sevinci bu? Ne bayramını kutluyorsunuz böyle? Ne şenliği bu?... Kesin!...

Sonra da, yorgun, bitik, çöküverdi koltuğa, büzüldü kaldı.

Kendisini hâlâ eski kendisi mi sanıyorlardı ne?

Davul zurna susunca, kalabalık da beş on dakika içinde kendi­liğinden dağılıvermişti homurdanarak. Yakın akraba, birkaç bey, sesizce girildi köye. Eve varılır varılmaz da, daha avluda, merdivenin başında durdu. Konuklara yüzünü de dönüp bakmadan;

-  Sağ olun, dedi yarım ağız. Sırtımı değiştireceğim şimdi, artık kusura bakmazsınız.

Sözü biter bitmez de, taş merdivenleri hışımla, bir solukta çık­tı. Odada da karısına;

-  Bu gece kimseyi görecek, dinleyecek hâlim yok, anlaşıldı mı? Bu gece kafamı dinleyeceğim, dedi  buyurur.

Gerçekten de kimseyle görüşmedi. Ne karısının bir şeyler anlat­masına izin verdi. Ne hesap vermeye hazırlanmış yarıcıları, mara­baları, kâhyayı yanına kabul etti. Ne de kendisi bir şey sordu. On­ca çok sevdiği çocuklarıyla bile ilgilenmedi. Hatta, oğlunun niçin kendisini karşılamaya gelmediğini, şimdi nerede olduğunu bile sormadı. Geçmiş olsun gelmek isteyen ağaları beyleri de, özürler dileyerek, incelikle geri çevirdi. Kapandı kaldı odaya. Kapıyı pen­cereyi sıkı sıkı örttü.

Kimse akıl erdirememiş, bir anlam veremişti bütün bunlara. Ama fazla da üzerinde durmadılar, çekip gittiler birazdan. Ev hal­kı, ırgatlar, marabalar, uşaklar da olan biteni tam kavrayamadıkla­rından, suspus çekilmişlerdi köşelerine. Karısı, ne yapacağını şaşır­mış yapayalnız, öyle kalakalmıştı ortalıkta.

Yemeğe de inmedi kocası. Çaresiz, bir siniye dizdi yemekleri, yukarı çıkardı, sessizce süzülüp odaya, yere bıraktı döndü.

Gerçekten de öyle güzel kokuyordu ki hâlâ buğulanan bol kuru naneli yayla çorbası. Ama, yemeye de bir türlü karar veremiyordu ki... Acaba yese mi? Yiyebilir mi acaba? Ev yemeği bu, ev yeme­ği... Özel yapılmış... Bir, odanın içinde sinirli sinirli dolanıyordu. Bir, gelip dikiliyordu sininin başına. Karar verebilmek olanaksız. Ama öte yandan da içindeki yemek yeme içtepisi artık öyle azgınlaşmıştı ki... Ne garip... İnsanoğlu, kendisine de tam egemen değil galiba. Örneğin, şu an kendisi iştahına söz geçiremiyor. Acıkma diyemiyor vücuduna. Gerçekten de, düşünmeden diz çöküverdi sini­nin başına, kaşığa sarıldı. Acele acele bir yudum aldı çorbadan, yutuverdi. Bir kaşık daha. Gene acele yuttu. Bir kaşık daha... Olanak­sız. Üçüncü kaşık kaşık çorba, ağzında büyüdükçe büyüyordu. Yutamıyordu bir türlü. Öte yandan, midesi bulanıyordu, içi kabarıyordu. Neredeyse çıkardı çıkaracak... Baktı olacak gibi değil, daha fazla dayanamdı, fırladı evin arka avluya bakan pencerelerinden bi­rinin önüne, tahta kepenkleri zor açtı ve böğürtüyle uzandı dışarı­ya. İçinde ne var ne yok, kustu. İçi almıyordu...

Böğürtüyü duyar duymaz, zaten yüreği tıp tıp, kulağı kirişte, öyle tetikte bekleyen karısı koştu geldi yukarıya ya, kapı içerden kilitlenmişti. Yığıldı kaldı kapının önüne.

- Bre kurban olduğumun... dedi, komşular da duysun istemedi­ği için, usul usul. Neyin var? Hele gadasını aldığınım, neyin var, de bir... Derdini demeyen derman bulabilir miymiş bre kurbaaan? He­le aç kapıyı...

Yalvardı, yakardı. Ama boşuna... (...)