Şair, hattat (D. 1837, Kastamonu – Ö. 1903,
Kastamonu). Dîvân ve halk şiiri tarzlarındaki şiirlerinde Feride mahlâsını
kullandı. Şair Baharzâde Hammamî Mehmet Raşit Efendinin kızıdır. Öğrenimini
Kastamonu’da tamamladı. Yedi yaşında Kur’an’ı ezberlemeye başladı ve hafız
oldu. Babasından Arapça ve Farsça ile hat sanatını öğrendi. Sülüs ve nesih
yazıda icâzet aldı. Nesihle epeyce Kuran-ı Kerim yazdı. Çocuk yaşlarda okumaya
başladığı Şair Sümbülzade Vehbi’nin Tuhfe-i Vehbî adlı eseri, edebiyatla
ilgilenmesine ve şiir yazmasına vesile oldu. Şairlerle karşılıklı şiirler
söyledi. Babasının ölümünün (1878) ardından inzivaya çekildi. Şabâniyye
tarikatına girerek ömrünü ibadetle geçirdi. Şiirlerini dîvân hâlinde topladığı
biliniyorsa da bu divân kayıptır. Dîvânının sonradan tertiplenmiş bir nüshası
Ankara Millî Kütüphanededir.
HAKKINDA: TDE Ansiklopedisi (c. 3, 1979),
İbnülemin Mahmut Kemal İnal / Son Asır Türk Şairleri (c.1, 1988, s. 403-405),
Nail Tan - Özdemir Tan / Gurur Kaynağımız Kastamonulular IV (2005).
