Murat Yalçın

Yaşlı bir adam. Dili tüylü.

Gün görmüş kara bir kumaştı ortalık. Tahinî bir aydınlıkta çalındı gözüme. Nice sonra şaştım, kurudum, kaldım. Diyeceğim, nereden bilirdim, günün bir saatinde -bu saatinde albümüme yeni bir resmin ekleneceğini, gözlerimde bir flaş patlayacağını.

Durun, anlatıyorum işte. Anlattıkça kulağınız kirişte, ağzınız açıkta kalacak.

Sol kasımın üstünden başımın arkasına doğru bir 'ağrı hattı' kurulalı üç beş saat geçmişti. Üstelik, "Sigma Olomouc:7, Fenerbahçe:1" skoru da yüreğime oturmuştu. Gecenin ilk yansında bir ağız dolusu sabuklanmayı nereye saçacağımı bilemiyor, evin içinde, deli danalar gibi, odadan odaya dört dönüyordum. Uykuya yatmak, 'ölmeye yatmak' gibi bir şeydi; uyanmak da, hortlamak olacaktı besbelli.

Hortlak mıydım, hayalet mi7

Gündüz benden ayrılıp, bir köşede gizlenen gölgem gece gezmesine mi çıkıyordu?
Yoksa ne? Büsbütün söz yitimine uğramıştım. 'Yılan' ile 'Adam' bir sormuk gibi, ağzımı kapamıştı.
Öküz balığı görmüşe dönmüştüm.

Yine de anlatacağım; 'lala paşa eğlendirmek'ten öte bir anlamı olacaksa.

Asma Kandil Sokağı'na sapmadan yürüdüm. Uydurmayayım, Su-cu Baki Sokağı'na da gelmemiştim. Arada, bir çıkmaz vardır. Ne Çıkmazıdır o? Zaten baktın mı, hemen ucunda; eski bir ahşap evin merdivenlerini, çardağını görürsün.
Tam oraya yaklaşıyordum işte; önümde ıslak, yılankavi bir yol uzanıyordu. Saatime bakmayı akıl edemedim. Aklı kim kaybetmiş ki ben bulayım, sabahın köründe. Neyse, aceleden, ağzıma bir lokma koymadan çıkmıştım sokağa; midemde bir kıyma, başımda 'ağrı hattı'..
O, adını çıkaramadığım 'çıkmaz'ı göz ucuyla kolaçan edeyim dedim, geçip giderken. Gözbebeğim gözkuyruğuma değer değmez olan oldu.

"Yaşlı bir adam. Dili tüylü." dediğim...

Hani, kör kötürüm değildi; beli bükülmüş, adımları büsbütün kısalmıştı. Geniş, yeşil cübbesinin üstüne ak sarığını sarkıtmış, uzun patiska sakalı göğsüne düşmüştü.

Birden, nah yumruğum büyüklüğünde, camgöbeği renginde bir baş çıktı, sakalıyla sarığının arasından. Misket gibi iki göz parladı. Başını uzattı, adamın ensesinden dolanırken; ta iki küreğinin ortasına dek salındı, bir yay gibi kaskatı kesildi.

Siyah, baklava baklavaydı gövdesi. Yaslı adam döndü, arkasına şöyle bir baktı, göz göze geldik, gözpınarlarında bir ışıltı yandı söndü. Dudaklarını gerdi, gülümser bir edayla. Donup kaldım tabiî; yılan, omuzumdan başını kaldırdıkça kara çatallı dilini uzun uzun çıkardıkça.

Adam öyle bu kahkaha patlattı ki, kulaklarım delinmişti de cereyan yapıyordu sanki; başımda kavak yelleri esiyor hâlâ.

Yılan, birden, adamın boynundan salındı, yere indi. Ayakları yer-den kesilesiye gülüyordu adam. -Kesinkes donuna kaçırmış 'kü-çük su' ile aptesti bozulmuştur. -Yılan bir iki büküldü yerde, gidemedi, gitmedi mi yoksa, bilmiyorum; öylece kaldı.

Artık, kafam az buçuk işlemeye koyuldu, bunca şeyden sonra; hayalet mi, hortlak mı, gündüz artığı bir gölge mi olduğumu kestiremiyordum; diyorum ya, omuzlarımın üstünde bir dolap döndüğünü farkettim yeniden.

Uzun sözün kısası, adamın gülmesi geçip boğulasıya öksürmeye başlayınca, yılan, gerdan kırıp baş oynattı. Sandığımdan da kalındı gövdesi: S gibi! Toraman kafalı bir ejder. Ha, unutmadan, kurt dişi gibi iki de boynuzu vardı. Tahinî aydınlıkta epeyi belirdi gözümde her biri.

Dudaklarım uçukladı. (Dudaklarımı kemiriyorum hâlâ!) Kalbim göğüs kafesinde çırpındı, soluğum kesildi kesilecekti

Sabah ezanları, uzaktan yakından, dört bir yandan yankılanmaya başladı. Adam, o saat, şahadet parmağını bana doğru uzattı, "Allah bir, Allah yek!" diye haykırdı. Zoraki güldüm, gamzelerim beliresiye, havayı yumuşatırım diye. Ödüm kopmuştu bir kez. Ne sol kaşımın üstündeki ağrı, ne midemdeki kıyıntı! Hepsini unuttum. Müezzinler hançerelerini zorladıkça yılan şaha kalkıyordu. Adam yılanın üstüne eğildi, "Mel'un hayvan.." diye başladı konuşmaya, fısıltıyla; Bir an, adam mı konuşuyor, yılan mı adama fısıldıyor, karıştırdım. Sarığının ucuyla yılanın başını tuttu, ayağa kalktı. Kuyruğunu oynattı yılan, sekiz on göz kırpımı direndi, boşlukta kıvrıldı büküldü. Sonra, yine "Allah bir, Allah!" diye nara attı adam, yılanı üç el silkeledi: İ gibi oldu; inceldi, uzadı.

Bir büyü bozuluyor, bir kaosun sonu geliyordu. Güçlükle yutkundum, kuruyan boğazımı ıslatmak için. Ellerim, yüzüm buz kesilmişti. Kanım uyuşmuş, damarlarım büzülüyordu adeta. Neyse iş-te,

Sonunda, adam sarığını çözdü; cansız, ince, uzun yılanı sardı, kefenledi. Bana döndü, ak sakallarında kaybolan gözyaşlarını silerek gülümsedi; kanlı, ıslak gözlerle. Şahadet parmağım doğrulttu, "seni gidi seni" dercesine, kafasını iki yana salladı.

Yaşlı bir adam. Ve dili tüylüydü.

                                                                                         (Aşkımumya, 1995)