Gazeteci, şair ve yazar, senarist, yönetmen. 1976, Ankara doğumlu. İlk ve ortaöğrenimini bu şehirde tamamladı. Marmara Üniversitesi İlâhiyat ve iletişim alanlarında yükseköğrenim gördü, ancak tamamlamadı.
İlk şiiri Kaknüs dergisinde yayımlandı. Daha sonra şiirleri Hece, Yedi
İklim, Kaknüs, Kırkayak, Fayrap, Dergâh, Kırklar, İtibar ve Atlılar gibi
dergilerde de şiirleri yayımlandı.
Kanal 7'de metin yazarlığı, çeşitli radyo ve televizyonlarda
programcılık, senaryo yazarlığı, belgesel ve televizyon filmleri yönetmenliği
yaptı. Halen Yeni Şafak gazetesinde köşe yazarı olarak çalışmalarını
sürdürmektedir.
“Aliya”, “Cahit Zarifoğlu-Yaşamak”
ve “Roger Garaudy” gibi belgesel senaryolar da yazdı. Bu belgesellerden
“Aliya”, TYB Yılın Belgeseli Ödülünü aldı. “Cahit Zarifoğlu-Yaşamak” ise
Antalya Film Festivalinde finalde yarıştı. Kılıçarslan, Ablam Uzak Ülkede ile
2004 Cahit Zarifoğlu Ödülüne layık görüldü.
Ödülleri:
İsmail Kılıçarslan’a, Yeni Şafak’taki
yazıları ve Cins dergisinin Genel Yayın Yönetmenliği nedeniye TYB tarafından 2016
yılı "Yılın Yazarı" ödülü verildi.
KİTAPLARI:
Şiir:
Portakal Turta Bir de Kirpi (2001), Ablam Uzak Ülkede (2003), Portakal
turta bir de kirpi ve Ablam Uzak Ülkede... İkisi (2013), Amerika Sen Busun
(2013).
Araştırma-Düşünce:
Başka Masallar (2002), Gelecek ve Diğer Meseleler (2014), Benim Meselem
(2015), Sokakta (2017), Böyle Şeyler Filmlerde Olur (2018), Ortasından Bir
Hikâye - Rahatsızım Çok Şükür (Konuşturan Yusuf Genç, 2018).
Hikâye:
Kara Dursun ve Diğer Ankara Söylenceleri
(2018).
SİNEMA ÇALIŞMALARI:
Yönetmeni Olduğu Belgesel Filmler.
Milletin Adamı: Erdoğan (2017)
Bir Masal Denizi: Haliç (2013)
Osmanlı'yı Kuran Şehir: Bursa (2011
Yönetmeni Olduğu Tv Filmleri.
Vatan Yarası (2011)
Senaryosunu Yazdığı Belgesel Filmler:
Bir Masal Denizi: Haliç (2013)
Osmanlı'yı Kuran Şehir: Bursa (2011)
Bir Medeniyet Rüyası (2010)
Aliya
Cahit Zarifoğlu -Yaşamak
Roger Garaudy
Senaryosunu Yazdığı Tv Filmleri:
Vatan Yarası (2011)
İstiklal: Şehit Şerife Bacı (2007)
İstiklal: Söğütlü Hacer Ana (2007)
İstiklal: Kara Yılan (2007)
İstiklal: Akbaş Baskını (2007)
Susuzluk (2006)
Baba Evi (2006)
Ödül (2005)
Dönüş (2005)
Senaryosunu Yazdığı Sinema Filmleri:
Uzak İhtimal (2008)
Kuşku (2005)
Yapımcısı Olduğu Sinema Filmleri:
Uzak İhtimal (2008)
Yazım Ekibinde Yer Aldığı Tv Filmleri:
Baba (Tretman, 2005)
KAYNAKÇA:
Mehmet Çetin / Tanzimattan Günümüze Türk Şiiri Antolojisi (c. 3, 2002), İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar
ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2006, 2007),
Yılın yazarı İsmail Kılıçarslan, TV programı Kitap Kokusu (tyb.org.tr, 02.01.2017),
İsmail Kılıçarslan (yenisafak.com.tr, 26.11.2017), İsmail
Kılıçarslan (sinematurk.com, 28.05.2019), İsmail Kılıçarslan (beyazperde.com, 28.05.2019),
İsmail Kılıçarslan (sinemalar.com, 28.05.2019), İsmail Kılıçarslan kitapları (dr..com,
idefix.com, 28.05.2019).
NEY NEVA
İsmail
KILIÇARSLAN
Ah,
sizin o havalı havalı ‘ençok İstanbul’a dönüşünü’ sevdiğiniz şehrin içinde
sakladığı öyküleri bir bilseniz… Bir bilseniz, bozkırın ortasında, hak
ettiğinden fazlaca büyüyen bu şehir irisinin insana neler ettiğini.
Bilmezsiniz. Bilseniz, düşmanlık etmezsiniz.
Kaç
yaşındayım? Ombir. Bir gram fazlası değil. Ankara’nın Eski Garajları’nda, şimdi
sonradan görmelerin ‘asıl mutluluk budur’ zannederek yemek yemeye gittikleri o
karmakarışık cangılda geçiriyorum yaz tatilimi.
Amcam,
büfemizin hemen yanına demirden, camekanlı küçük bir kulübe yapmış. İçine
Kur’an başta olmak üzere dini kitaplar, dergiler, tespihler, takkeler ve sair
eşya doldurmuş. ‘Buraya sen bakacaksın yaz boyunca’ diyor bana, ‘harçlığını da
alacaksın.’
Eski
Garajlar’ın hızlı zamanları. Kırıkkale, Nallıhan, Beypazarı, Kalecik gibi
Ankara ilçelerinin de; Çankırı, Çorum, Nevşehir, Kırşehir gibi Orta Anadolu
şehirlerinin de Ankara’ya giriş-çıkış kapısı burası. Hele yaz tatili olunca
ortalık ‘melmekete giden’ insan dolu.
O
demirden, camekanlı kulübedeki ilk günümü size imkanı yok anlatamam. İçerde
sıcaklı bin derece falan. Bunaldıkça biyol büfeye gidip gazoz açıyorum kendime.
Gazozdaki şeker tere, ter suya dönüşüyor dakikalar içerisinde. Bu böyle
olmayınca, hacı dedemden öğrendiğim ‘harareti çay keser’ formülüne dönüyorum.
Çaya devam etmeye başlıyorum. Kesiyor mu harareti? I-ıh, ne gezer. Çin
işkencesine şapka çıkartacak bir formül bulmuş amcam bana. Belki de, ‘bu
çocuktan derviş olmaz, en iyisi erbainini güneşin alnında çıkarsın bilmeden’
diye düşünmüştür. Bilemedim.
İşler
iyi. ‘Bubama bir iyisinden tespih alalım’ diyen işçi abiler en pahalısını
alamıyor elbet, ama ucuzuna da varmıyor eli. ‘En iyisi şondan alak’ diyerek
ortalama fiyatlı birine yapışıyor. Bir de herşeyden acayip çok anlayan memur
tayfası var. ‘Tespih dediğin kuka olacak. Sen kuka satmıyon ki’ deyiveriyor.
Bende cevap hazır, ‘kuka pahalı geliyor abi millete, sedef var alırsan.’
Almıyor elbette. Çin işi taş tespihlerden birine kıyıp da para verirse ne
saadet.
Hanım
ablalara güllü Yasin, günlük dualar, nazar duası levhası veriyorum. Bazen
garajların taksici esnafı karınca duası alıyor. Ama ben ençok, ‘selamün
aleyküm, bir İslam Dergisi verir misin?’ diyen abilerin yüzündeki gülümsemeyle,
‘bir Mavera alabilir miyim?’ diyen adamların yüzündeki o asil ciddiyeti
seviyorum.
Az
kalsın unutuyordum. Bir de kaset işimiz var. Amcam, ‘arada ilahi de çalsana
oğlum’ diyor ama ben sürekli ‘ezgi kasetleri’ çalıyorum. Hele ‘Ney Neva’ diye
bir kaset var ki, off.
Temmuz
başına kadar böyle ilerliyor mesele. İşler iyi. Ter dışında herşey yolunda…
O
gün amcam dergilerin yeni sayılarını getiriyor. Mavera’yı açıyorum hemen.
Seviyorum karıştırmayı. Bazen müslümanların yaşadığı ülkeler hakkında yazılar
oluyor. Bayılıyorum onlara. Ama bu kez Cahit Zarifoğlu’nun öldüğünü öğreniyorum
Mavera’dan. Rasim Özdenören’in, İhsan Işık’ın yazdıklarından anlıyorum ki büyük
adammış rahmetli. Serçe Kuş’unu okumuştum geçen yaz. Çok şahane kitaptı.
Üzülüyorum çok. Hatta nedense içimde bir yer eziliyor.
Öyle
üzgün üzgün namaza gidiyorum. Dönüşte Malatyalıların dükkânda kıymalı pideyle
doyuruyorum karnımı. Kulübeye döndüğümde namazda taktığım sarığı başımdan
çıkarmadığımı fark ediyorum. Tam kenara koyacakken elinde fotoğraf makinesiyle
biri yaklaşıyor. ‘Delikanlı, sarıklı halin çok hoşuma gitti; bir fotoğraf
çekebilir miyim?’ diye soruyor.
Kulübenin
önünde, fonda tespihler, dergiler, kitaplar birkaç pozumu çekiyor adam.
Ertesi
gün ‘Eski Garajlarda gerici kitaplar satılıyor - Çocukların bu yobazlığa alet
edilmesine kim dur diyecek?’ başlığıyla Ulus Gazetesi’nin ikinci sayfasında
görüyorum kendimi. Başımda sarık, elimde İslam Dergisi’nin son sayısı var.
Bir
yandan ağlarken bir yandan da, ‘şerefsiz herif söylemedi gazeteci olduğunu.
‘Sarığını sevdim’ dedi it. İslam düşmanı’ falan diyorum amcama. Amcam acı acı
gülümsüyor.
Kulübeyi
kapatıyoruz elbette. Malları iade etmek için gittiğimiz dükkândan amcam bana
Cahit Zarifoğlu’nun diğer çocuk kitaplarını da alıyor. Sarıklarımızı sarıp
durduğumuz ikindi namazının farzında gözümden iki damla yaş akıyor.
Zarifoğlu’na mı üzülüyorum yoksa artık bir kulübemin olmamasına mı,
anlayamıyorum.
KAYNAK:
İsmail Kılıçarslan / Ney Neva
(yenisafak.com.tr, 26.11.2017).