Eğitimci-yazar, çevirmen (D. 1864, İzmir – Ö. 1922). Asıl
adı Abdülkadir. Hafız Abdülkadir İzmirî adıyla tanındı. İlk ve ortaokulu
bitirdikten sonra müderris Hafız Abdullah Efendi’den icazetnâme aldı. İranlı
ailelerin çocukları için açılan bir okula devam ederek Farsça öğrendi. 1892’de
İzmir Merkez Şer’iye Mahkemesi kâtipliğine atandı. 1894-1908 arası İzmir
İdadîsinde (Lisesinde) İlm-i Ahlâk ve Kavâid-i Osmanî dersleri verdi ve müdür
yardımcılığı görevinde bulundu. Bazı kaynakların bildirdiğine göre liseye
çevrilen bu okulda öğretmenliğe devam etti (1910) ve bir mescitte de imamlık
görevinde bulundu. İran okulunda üç yıl Farsça ve Arapça okuttu, Hamidiye
Sanayi Mektebinde iki yıl öğretmenlik yaptı. 1914 yılında kâtiplik görevinden
azledildi. 1920’de görevine geri alınarak aynı yerde başkâtip olarak (1920)
çalıştı.
ESERLERİ:
ARAŞTIRMA: Ömer Hayyâm ve Hasan Sabbâh ve
Ebü’l-Kâsım’ın Misli Mesbûk Olmayan ve Mütalâaya Şâyân İbretâmiz Bir Tercüme-i
Ahvâli (1901), Galebe-i Sultân-ı Aşk (1921).
ÇEVİRİ: Müntehab Bahâriye (Kâânî’den, 1886), Terbiye-i
Nevresidegân (Molla Câmî’den, 1889), İlâveli Pendnâme Tercümesi
(Molla Câmî’den, 1890), Dürerü’l mirâc (Molla Câmî’den, 1902).
HAKKINDA: Ömer Faruk Huyugüzel /
İzmirli Fikir ve Sanat Adamları 1850-1950 (2000), TDOE –TDE Ansiklopedisi 2
(2002).
